انجمن شرکتهای دانش‌بنیان استان‌اصفهان
تضعیف امید، بزرگ‌ترین آسیب به اقتصاد دانش‌بنیان است| اساسنامه ای که مدیریت را محدود می‌کند.
عضو هیات‌رئیسه کمیسیون اقتصاد دانش‌بنیان اتاق بازرگانی اصفهان گفت: ایجاد امید در یک زیست بوم اقتصادی، فرآیندی دشوار، تدریجی است و باید با عملکرد صادقانه مسئولان تقویت شود.
به گزارش خبرنگار بازار، محمد علی‌آبادی فراهانی در نشست اعضای هیات‌‌مدیره انجمن شرکتهای دانش‌بنیان و فناور استان اصفهان با اصحاب رسانه اظهار کرد: بیش از ۱۵ سال است که در شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان مستقر هستیم و طی این سال‌ها، بی‌ثباتی مدیریتی بارها موجب توقف یا تاخیر در روند توسعه طرح‌های فناورانه شده است.
وی افزود: بسیاری از مسئولان عالی‌رتبه کشور، متاسفانه تاثیرات اجتماعی و روانی تصمیمات مدیریتی خود را درک نمی‌کنند؛ در شرایط بحرانی اقتصاد کشور، چیزی که در اقتصاد کشور گم شده، امید است.
عضو هیات رئیسه کمیسیون اقتصاد دانش‌بنیان اتاق بازرگانی اصفهان در ادامه تصریح کرد: ایجاد امید در یک زیست بوم اقتصادی، فرآیندی دشوار، تدریجی و وابسته به عملکرد صادقانه و قابل پیش‌بینی مسئولان است؛ این امید در شهرک علمی و تحقیقاتی ایجاد شده است اما از بین بردن این امید، بسیار آسان است و این اتفاق اکنون در حال رخ دادن است.
رضایت شرکتهای فناور شهرک علمی تحقیقاتی اصفهان در ۸ ماه گذشته
وی با اشاره به اینکه در هشت ماه گذشته رضایتی بی‌سابقه در میان شرکتهای فناور شهرک نسبت به مدیریت فعلی شکل گرفته است، گفت: نکته نگران‌کننده اینجاست که در طول هشت ماه این بار دوم است که چنین تغییراتی رخ می‌دهد. در دوره پیشین نیز مدیریت شهرک علمی، تنها برای هشت ماه در این سمت باقی ماندند و سپس به دانشگاه صنعتی بازگشتند؛ تکرار همین الگو، زنگ خطری جدی است؛ تمام برنامه‌‌ها، پروژه‌‌ها و مسیر توسعه مجدداً معلق می‌‌ماند.
اساسنامه ای که محدود می‌کند
محمد علی‌آبادی فراهانی همچنین به یکی از مشکلات ساختاری شهرک علمی و تحقیقاتی اشاره کرد و گفت: مطابق با اساسنامه فعلی شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان، تنها اعضای هیات علمی دانشگاه صنعتی اصفهان امکان تصدی ریاست شهرک را دارند؛ این موضوع عملاً دایره انتخاب را به‌شدت محدود کرده و مانع از آن می‌‌شود که افراد با تجربه کافی در بخش خصوصی و زیست بوم فناوری، به مدیریت این مجموعه راه پیدا کنند.
وی پیشنهاد بازنگری در این بخش از اساسنامه را مطرح کرد و افزود: در بسیاری از الگوهای موفق ملی و بین‌المللی، مدیر پارک‌‌های علم و فناوری حداقل ۶ تا ده سال به صورت مداوم در سمت خود باقی مانده‌اند؛ مثال موفق آن در تهران یا تبریز است که با ثبات مدیریتی، تبدیل به مراکز رشد منطقه‌ای و ملی شده‌اند؛ اصفهان با تأخیر وارد شده اما با شتاب بالا پیش می‌رود و اکنون هر گونه وقفه‌ای، ضربه‌ای جبران ناپذیر است.